The Blue Clay (B/NL) Nieuwjaarsreceptie SRBC Stekene - 03-01-2025 reporter & photo credits: Marcel info band: The Blue Clay info club: SRBC Stekene © Rootsville 2025

It’s that time of the year…de Nieuwjaarsrecepties! Bij deze wens ik dan ook alle lezers van Rootsville een gezond en zeer muzikaal 2025. Ik denk dat de meesten onder jullie al likkebaardend zitten uit te kijken naar de komende festivals. Er duiken regelmatig her en der namen op die ons reikhalzend doen uitkijken naar de zomer. Maar zover zijn we jammer genoeg nog niet.

Na twee weken op mijn lauweren te hebben gerust tijdens de kerstperiode, begon de muzikale microbe terug te kriebelen en trok ik vandaag naar de Stekense Rhythm & Blues Club voor hun jaarlijkse receptie om het nieuwe jaar in te zetten. Naar goede gewoonte is deze altijd muzikaal omlijst met The Blue Clay, zowat de huisband van de club.

Deze band is al lang geen onbekende meer. Partyband bij uitstek die iedereen steeds weet te bekoren met hun aanstekelijke muziek en weet op een donkere dag altijd weer de zon te doen schijnen met hun mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco. Hun muziek werkt zeer verslavend en er bestaat geen vaccin voor, dus laat het maar op je afkomen, it’s good for the soul! De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang, ukelele en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan Van Den Berg op de toetsen.

Zoals te verwachten en in goede traditie van de vorige edities was Willy’s Place alweer goed volgelopen. Wensen en kussen werd uitgewisseld, er werd gezorgd voor een hapje en een drankje en de sfeer zat er al goed in toen de band haar intrede deed. Wouter & co lieten er alvast geen gras over groeien en trokken onmiddellijk de gashendel open met ‘Future Train’ en het swingende ‘Change My Way Of Living’. Meer was er niet nodig om het vuur aan de lont te steken en de Blue Clay-express was vertrokken voor een meer dan twee uur durende stomende show.

Verder met ‘Shake Em On Down’ en Chuck Berry’s ’30 Days’. Geen kink in de kabel te vinden. Deze band blijft een geoliede machine waar iedereen perfect op elkaar is ingespeeld. Na een omweg via SRV en zijn ‘Pride And Joy’ kwamen we terecht bij Randy Newman’s ‘Guilty’ waar alweer de stem van Ilse Van Dooren iedereen “kiekenboelen” bezorgde. Dat zou ongeveer het enige rustpunt worden van de hele avond want hierna volgden een stevige ‘Mistery Man’ en ‘Love Makes me Blind’.

Er was ook een “specials guest” aangekondigd en bij deze kwam Kris Laukens, gekend van de Hadacol Tremblers, met zijn viool het podium opgestapt en liet al van bij ‘Man Going Round Taking Names’ en ‘Mercury Blues’ zijn skills opmerken. Het geluid van de viool stuwde het geheel naar een hoger niveau en gaf het een andere dimensie. Toppie!

Ondertussen bleef de rest van de band gas geven dat het niet schoon was. “Boogie Man” Jan van den Berg tokkelt als een bezetene op zijn “Black & Whites” terwijl “Repete” aan de snaren van zijn upright bass plukt en dit onder het goedkeurend oog van de “King Of The Shuffle”, gouwe ouwe Geert de Block. Wouter zelf ramt op zijn gitaar, blaast zich te pletter op de mondharmonica en of dat niet genoeg is haalt hij dan nog eens de “trekzak” boven. Is er een instrument dat de man niet kan bespelen denk ik dan? Het zweet druipt van zijn gelaat en staat waarschijnlijk ook al een hele tijd in zijn schoenen. Dikke pluim ook voor het vioolwerk van Kris Laukens, want na slechts één repetitie achter de kiezen, was dit zeker en vast niet eenvoudig.

Terug naar het podium waar de knappe songs elkaar in sneltrein opvolgen met ‘Washed My Hands’ en ‘Woman From The Valley’. Even wat rustiger aan met Steve Earl’s ‘My Old Friend The Blues’ en het superknappe ‘Famous Wicked’. Naar goede gewoonte wordt hier ook weer gedacht aan oud bandmember Johnny Roscoe met een mooie versie van ‘St James Infirmary’ en het onvermijdelijke ‘Death Flowers’.

Wouter haalt dan de trekzak boven en dan weet je dat het tijd wordt voor een snuifje tex-mex met ‘Hillbillies’ en ‘Down Here Below’, de geest van de geweldige Flaco Jimeneze is hier niet ver weg. De avond vordert met rassse schreden en je voelt het einde van de gig naderen en met ‘Rock This House’ en de alom gekende sing along van ‘Suspicious Mind’ wordt afscheid genomen van een zeer dankbaar publiek.

Hoewel het zeker en vast niet de eerste keer is dat ik The Blue Clay aan het werk zag, weten ze mij telkenmale te verrassen. Nooit slecht gezien en vandaag met een zeer goed uitgebalanceerde set met tal van nieuwe nummers er in. De inbreng van Kris Laukens is zeker en vast een dik pluspunt en geeft een andere dimensie aan de songs. Het betere werk dus en het was genieten geblazen, waarvoor mijn oprechte dank.

Bij deze waren we alvast serieus opgewarmd voor de rest van het muzikale jaar 2025. Wat mij betreft Happy New Year Folks!!!

Marcel